“Η πράξη μου μπορεί να είναι ακραία, αλλά σίγουρα δεν είναι μία πράξη απελπισίας, ανόητη ή αδικαιολόγητη, αρπαγμένη τυχαία από το ράφι των επιλογών. Ούτε υπήρχε στον νου μου πάντα, δεν ήταν μία εμμονή – δε μου έχει στρίψει, δήθεν πως δημιουργήθηκα για αυτήν και μόνο την πράξη. Ήταν αυθόρμητη, γνήσια αλλά και με πλήρη έλεγχο της συνείδησής μου, χωρίς εσωτερικές φωνές να με διατάζουν και άλλες τέτοιες ψυχολογικές αηδίες ή παραφροσύνες. Ήταν όλη δικιά μου. Είναι. Ακόμη είναι. Και αισθάνομαι υπερήφανος για αυτήν, αφού για πρώτη φορά στη ζωή μου έκανα κάτι που είναι εξ ολοκλήρου δικό μου.”

Σε μία ασυνείδητη κοινωνία γεμάτη καθωσπρεπισμό, υποχρεώσεις προς τις παραδόσεις και την οικογένεια, καλούπια και πρότυπα, μέχρι πού μπορείς να φτάσεις για να ανακαλύψεις τη χαμένη σου μοναδική ταυτότητα; Μέχρι πού, ώστε να νιώσεις γνήσιος και μοναδικός;

Κι όταν φτάσεις εκεί, θα έχεις το θάρρος να ανέβεις στη σκηνή;