​

Ο Νταμιάνο είναι ένας μοχθηρός χαρακτήρας με δίψα για απόλυτη εξουσία και κυριαρχία. Ο Ιχώρ ένα πληγωμένο τρομακτικό πλάσμα. Οργή και θυμός χαρακτηρίζει τους δυο χαρακτήρες. Οι ενοχές, και τα λάθη μας χαράζονται στο κορμί μας ως αντίκρισμα των πράξεων μας; Μήπως τα φαινόμενα απατούν; Πώς μπορεί να «παρερμηνευτεί» η διάκριση του «καλού» από τον «κακό» στα μάτια των ανθρώπων μέσω της εμφάνισης είτε της χειραγώγησης;

 

​

Ο κάθε ένας μας συνήθως θέλει να ανήκει κάπου και κρίνει βάσει των θέλω του τι είναι λάθος και τι είναι σωστό. Θεωρώ πως δεν υπάρχουν αντικειμενικά αυτές οι έννοιες και για αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι πολύ εύκολο να τις φέρει κανείς τούμπα με την κατάλληλη μεταμφίεση. Απλώς λοιπόν διακρίνεις τι θέλει η μάζα, βρίσκεις ένα θύμα που να ταιριάζει στο σενάριο που θες να στήσεις και το παρουσιάζεις ως «το κακό». Εάν αυτό το κάτι έχει και μια τρανταχτή διαφορά από το σύνολο, ακόμη καλύτερα.

​

Έτσι συνέβη και μεταξύ του Ιχώρ και του Νταμιάνο. Αν και ο Ιχώρ δεν ενδιαφέρεται για τη φήμη που διαδίδεται και άλλοι είναι οι σκοποί του, δεν αργούν να αποκαλυφθούν τα φαντάσματα του παρελθόντος και των δύο. Γιατί ό,τι κουβαλάμε, είτε ενοχές είτε άστοχες επιλογές, θα βγει τη στιγμή που τα χρειαζόμαστε. Είναι η δύναμή μας πολλές φορές και το πάθος για τη ζωή, ειδικά μέσα στον θάνατο, τεράστιο. Κανείς τους δεν είναι λάθος. Και οι δύο τους αυτό κυνηγούν. Και η σύγκρουσή τους είναι μία από τις κυριότερες αιτίες αυτής της ιστορίας.