Είσαι ένας νέος συγγραφέας και μάλιστα το βιβλίο σου, Το Δέντρο του Άραϋ, έχει εκδοθεί προσφάτως. Θα ήθελες να μας πεις λίγα λόγια για την πρώτη σου αυτή συγγραφική προσπάθεια;

Η τριλογία «Το δέντρο του Άραϋ» είναι ένα ταξίδι στα πεδία που λίγοι τόλμησαν να πατήσουν το πόδι τους. Στα πεδία που όλοι μας ονομάζουμε θάνατο. Όχι όμως με τον τρόπο που μας έχουν διδάξει οι θρησκείες ή οι επιστήμονες, μα με έναν πιο οικείο παραμυθά στο πλάι μας. Με έναν παραμυθά που εκμεταλλεύεται τον μεγαλύτερο από όλους φόβο και που τον μετατρέπει σε μια απαλή μπαλάντα, όπου όλα μπορούν συμβούν.
Αλλά τι θα ήταν όλα αυτά χωρίς τη μαγεία στο πλάι τους; Ως ψυχές, θέλουμε δεν θέλουμε, είμαστε σε ένα επίπεδο ανώτερο από όταν κουβαλάμε και ένα γέρικο από τις κακουχίες σώμα. Έτσι, η μαγεία είναι μια καθημερινότητα για όλες τις ψυχές στον θάνατο. Και εκεί είναι που ξεκινά το παιχνίδι, εκεί που τα πάντα είναι ενέργεια. Μήπως όμως και στην πραγματικότητα μας δεν είναι τα πάντα ενέργεια; Θα δείτε πως ο θάνατος έχει πολλές ομοιότητες με τη ζωή, γιατί πολύ απλά ο θάνατος δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ποτέ. 

 

Το πρώτο, λοιπόν, αυτό βιβλίο της τριλογίας, πραγματεύεται το θάνατο. Ποιες είναι οι προσωπικές σου σκέψεις πάνω σε αυτό το βασικό ζήτημα, που απασχολεί τον άνθρωπο από την αρχή σχεδόν της ύπαρξής του;

Προσωπικά θωρώ πως ο θάνατος δεν υπάρχει. Τίποτε δεν παύει έτσι απλά, μεταμορφώνεται. Το ότι δεν είμαστε εμείς ικανοί να αντιληφθούμε με ευκολία την κάθε οντότητα, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει. Έτσι συμβαίνει και με τον θάνατο ενός ανθρώπου.Αυτό, βέβαια, όπως και να έχει, μας φοβίζει και μας λυπεί. Κάποιος φεύγει για ένα μακρινό ταξίδι και θα κάνουμε πολύ καιρό να τον δούμε. Μα και ο χρόνος είναι μια εφεύρεση του ανθρώπου.

 

Εάν ξεπεραστεί, τι άλλο μένει να για να στοιχειώσει την απώλεια; Τίποτε.

 

Η ζωή είναι ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά, που δεν πρέπει όμως να ελέγχεται από την «σκιά» του θανάτου.

 

Και για να τον κάνουμε πέρα, πρέπει να δούμε πέρα από τα υλικά όρια. Το κακό όμως είναι πως τον έχουμε πάρει ως δεδομένο. Είναι το μεγαλύτερο όπλο απέναντι στον άνθρωπο και την πνευματική εξέλιξη, το χρησιμοποιούν όλοι έμμεσα ή άμεσα όταν θέλουν να επιβληθούν σε κάποιον τρίτο, και λίγοι το έχουν συνειδητοποιήσει… Κι αυτό πρέπει να αλλάξει.

 

Πιστεύεις ότι μπορεί ποτέ η ανθρωπότητα να φτάσει σε ένα πιο “δίκαιο” μοντέλο διακυβέρνησης, απορρίπτοντας την ιδέα ότι, με τον υλικό θάνατο, τελειώνουν όλα;

 

Η πηγή του κάθε φόβου για τον άνθρωπο είναι το άγνωστο. Φοβόμαστε οτιδήποτε δεν γνωρίζουμε ποιες συνέπειες θα επιφέρει. Κρατήστε το αυτό ως αξίωμα και πάμε παρακάτω. Είναι δυνατόν η ανθρωπότητα να μη φοβάται το θάνατο; Την πιο άγνωστη από όλες τις διαστάσεις; Δεν κατηγορώ τον άνθρωπο που τον φοβάται, είναι απολύτως φυσιολογικό. Αλλά δεν μου αρέσει που πατά επί πτωμάτων για να επιβιώσει το «εγώ» του.
Για χάρη της μετάδοσης του γονιδίου του ο άνθρωπος – της μετάδοσης του Εγώ του και σπανιότερα ως είδος – καταπατά όλες τις υπόλοιπες υπάρξεις. Εάν κατανοήσει πως ο θάνατος το τέλος δεν είναι, όλα όσα κάνει για να γιγαντώσει την ύπαρξή του εν ζωή θα του φανούν τόσο μικρά… Και θα άλλαζαν όλα. Σκεφτείτε μόνο πως οι κυβερνήσεις, τα αδικήματα, η απληστία – και τόσες άλλες συμπεριφορές και συστήματα που δεν χωρούν εδώ – στηρίζονται στο συναίσθημα του φόβου. Άρα, εάν καταρριφθεί ο μεγαλύτερος όλων, καταρρίπτονται και αυτές μαζί τους.

Η κοινωνία με την μορφή που την έχουμε όλοι ζήσει θα κατέρρεε και αυτή, για να γεννηθεί μια δικαιότερη.

 

Η ηθική θα στηριζόταν πάνω σε πραγματικές αξίες και όχι σε κανόνες. Θα υπήρχε σεβασμός προς τα πάντα, διότι κάθε ασεβή ενέργεια δε θα είχε μεγαλύτερο κέρδος για τον οποιοδήποτε.
 

Δυστυχώς όμως, έχει αποδειχτεί επιστημονικά πως δεν μπορούμε να απαντήσουμε στην ύπαρξη ή μη ύπαρξη της ψυχής. Άρα, ο φόβος του θανάτου θα κυνηγά παντοτινά τον άνθρωπο και τίποτε δε θα αλλάξει. Θα συνεχίσουν να μας ελέγχουν και να μας εξουσιάζουν με τα ίδια όπλα – για όσους φοβούνται αυτού του είδους εξουσία.